Urodził się na Białostocczyźnie we wsi Morze. W 2005 roku ukończy 80 lat. Cytując prof. Aleksego Pietkiewicza „... jest poetą nie tylko z łaski Boga, lecz także poetą niezmiernie białoruskim. Uformował się w regionie, gdzie silnie krzyżują się wyznania, języki, upodobania i poglądy różnych narodów (...) W tym skrzyżowaniu wypracował swoją najukochańszą drogę do ojcowskich zagród i mogił dziadków i uczynił ją poetycką świątynią białoruskiej literatury w Polsce. I to wyróżnia go spośród innych, nadaje jego twórczości wyraźne rysy indywidualne...”.

Wiktor Szwed jest absolwentem Akademii Nauk Politycznych w Warszawie, dziennikarstwa i filologii białoruskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Debiutował w 1957 roku na łamach „Niwy”. Pisze w języku białoruskim. Jest autorem zbiorów poezji: Życciowyja ścieżki (1967), Dziaciństwa prystań (1975), Drużba (1976), Maja zialonaja Zubrowija (1990), Rodny schou (1991), Wiasiołka (1991), Wiersze wybrane (w tłumaczeniu na język polski, 1997), Wierszy Natalcy (1998), Lata wiatr skrzydlaty, Śmiech nie grzech (w tłumaczeniu na język polski, 2000), Wybranyja wierszy (2000), Maje Ajczyny (2003) oraz współautorem podręczników do nauki języka białoruskiego. Zajmuje się również przekładami. W jego tłumaczeniu na język polski ukazały się m.in. książki: I. Szubitydze Opowieści poleskie (1973), A.Twardowski Wiersze (1985), a na język białoruski  tom poezji A.Szewełło Supraskiej duszy śpiewanie (2003) oraz setki wierszy polskich poetów.

Ważne miejsce w dorobku poety zajmuje twórczość dla dzieci. W tych wierszach autor nawiązuje do tematyki miejsc ojczystych, przodków, rodzinnej wsi, zwyczajów wiejskich dzieci. Jego poezja dziecięca nie stroni od dowcipu, jest aforystyczna, odznacza się lakonicznością wypowiedzi i zaskakującą puentą. Można się z nią spotkać co tydzień w „Zorce”,  dodatku dla dzieci  w „Niwie”. Kolejne pokolenia dzieci uczą się wierszy Szweda na pamięć, recytują i wzorują się na nich w swoich próbach poetyckich.

Wiersze Wiktora Szweda mają znaczenie poznawcze, dokumentalne
i kronikarskie. Poświadczają różnorodne przejawy życia białoruskiego w Polsce. Twórczość poety –  refleksyjna, liryczna a często dowcipna, wyrosła z głębokiej świadomości własnych korzeni i źródeł,  spotyka się z dużym zainteresowaniem tak w środowisku białoruskim jak i polskim.

Od 1977 roku jest członkiem Warszawskiego Oddziału Związku Literatów Polskich a od 1988 r. Oddziału Białostockiego ZLP oraz Białoruskiego Stowarzyszenia  Literackiego „Białowieża”.