Dyrektor Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, reżyser teatralny i filmowy, aktor.

Urodził się 4 grudnia 1957 roku w Wałbrzychu, a wychował w znajdującym się nieopodal Książu. Pochodzi z rodziny o poetyckich tradycjach. Wywodzą się z niej m.in.: Maryla Wolska – znana poetka okresu międzywojennego, Beata Obertyńska – autorka książki W domu niewoli, czy też Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Dąbrowski świetnie jeździ konno; jego rodzina ze strony ojca od wielu pokoleń zajmuje się hodowlą koni. Do 18 roku życia jeździł sportowo (udział we Wszechstronnych Konkursach Konia Wyścigowego), później, po maturze, w filmie polskim. Przez cztery lata uczył kaskaderów oraz dublował aktorów – m.in.: w Potopie, Starościnie Wolskim, Przyłubicach i kapturach, Czarnych chmurach. Założył grupę kaskaderską Dżygit, a także kabaret młodzieżowy Śląski koń. W latach 1979-1985 grał w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu, gdzie zadebiutował 26 stycznia 1980 roku. W międzyczasie zdawał do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, która przyjęła go w latach 80-tych – gdy już, jak wspomina, „wojsko trzymało go za kołnierz”. Ukończył ją w 1984 roku w klasie Jerzego Treli, z tytułem magistra Sztuki.

W szkole teatralnej poznał Andrzeja Dziuka i przyjaciół, z którymi zbudował, również w sensie dosłownym, Teatr im. St. I. Witkiewicza w Zakopanem. Jako premierę inaugurującą istnienie teatru, dokładnie w 100 lat od daty urodzin Witkacego wystawili: Witkacy – Autoparodia. Niesmaczny góralsko-ceperski skecz. Zakopiańczykom prawdziwym(!) poświęcone”. Dąbrowski spędził w Zakopanem 17 lat. Wtedy też praktycznie porzucił film na rzecz teatru.

W 2001 roku reżyserował Płaszcz wg M. Gogola w Białostockim Teatrze Lalek. Usłyszał wówczas o konkursie na stanowisko dyrektora Teatru Dramatycznego w Białymstoku, a rok później je objął. W 2008 roku Ministerstwo Kultury przedłużyło jego kadencję, uznając, że bardzo dobrze wywiązuje się z obowiązków kierowania placówką.

Piotr Dąbrowski jest laureatem wielu nagród, w tym Nagrody Młodych im. St. Wyspiańskiego, Nagrody im. Leona Schillera  przyznawanej przez Związek Artystów Scen Polskich, nagrody Złotego Thota dla najlepszej inscenizacji na Międzynarodowym Festiwalu w Kairze czy też III Nagrody za najlepszą inscenizację Dzieł Dramatycznych Shakespeare’a w roku 1998. Otrzymał także honorowe odznaczenie państwowe Zasłużony Dla Kultury Polskiej.

Ma żonę Julię Dąbrowską oraz dwie córki. Magdalena (Dusia) w 2008 roku kończy Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Alicja zaś jest absolwentką Akademii Teatralnej w Warszawie. Zobaczyć ją można m.in. w: Odwróconych, Świadku koronnym, Katyniu, a także w Na dobre i na złe, gdzie gra serialową Adę.

Dąbrowski interesuje się ponadto historią współczesną, kulinariami, wędkarstwem. Jest trenerem jazdy konnej.

Reżyserie w Teatrze Dramatycznym im. Al. Węgierki w Białymstoku:
· Trumna nie lubi stać pusta – A. Dziurawiec
· Szalone nożyczki – P. Portner
· Paragraf 22 /Epizod/ - J. Heller
· Sztuka – J. Reza
· Mistrz i Małgorzata – M. Bułhakow
· Sędziowie – St. Wyspiański
· Samotny wieczór, czyli herbatka przy ognisku – wg J. Przybory i J. Wasowskiego,
· Wariacje enigmatyczne – E. Schmitt
· Wszystko dla miłości albo Dwaj Panowie z Werony – W. Shakespeare

Wybrane realizacje aktorskie:
· Autoparodia Witkacego – rola Schyza
· Życie jest snem Calderona – rola Clarina
· Historia Gombrowicza – rola ojca
· Gracz Dostojewskiego – rola Aleksego Iwanowicza
· Kain Byrona – rola Lucyfera
· Mistrz i Małgorzata  Bułhakowa – role Kajfasza i Bosego
· Sędziowie Wyspiańskiego – rola Samulea

Realizacje reżyserskie filmowe:
· w 1991 – Spotkanie wg Zoszczenki
· w 1996 – Zamęt  wg scenariusza własnego

Udział w filmach i spektaklach TV (wybrane):
· 1978 – 80 huzarów – spektakl TV
· 1982 – Stara baśń
· 1990 – Kabaret Volterie
· 1996 – Zamęt
· 2000 – Wiedźmin
· 2000 – Filozofia po góralsku Tisznera
· 2003 – Na dobre i na złe