Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, prawnym środkiem płatniczym w naszym kraju była marka polska. W 1919 roku sejm podjął decyzję, że w przyszłości polską walutą ma zostać złoty. Niedługo potem wybuchła jednak wojna polsko-bolszewicka, co opóźniło wprowadzenie nowej waluty i wpłynęło na gospodarkę II RP.

W 1923 roku inflacja w Polsce sięgnęła jednak aż 36 000 proc., a ceny wzrosły 286-krotnie. Przeprowadzeniem reformy skarbowej oraz walutowej zajął się Władysław Grabski. Sejm na czas wprowadzania zmian (6 miesięcy) przekazał rządowi pełnomocnictwa do wydawania dekretów z mocą ustawy.

Reforma walutowa w pierwszej kolejności zakładała ustabilizowanie marki polskiej. Było to możliwe dzięki przeprowadzonej w styczniu 1924 roku tzw. interwencji giełdowej. W jej rezultacie kurs marki ustabilizował się na poziomie ok. 9 mln marek za dolara. Ponadto władze zadeklarowały, że nie będą już dodrukowywać pieniędzy na potrzeby budżetu państwa.

Kolejnym etapem było już wprowadzenie nowej waluty. W kwietniu 1924 roku utworzony został Bank Polski, który rozpoczął emisję złotego polskiego. Jeden złoty polski był równy jednemu frankowi szwajcarskiemu, a nowa waluta została oparta na parytecie złota. Wartość 1 złotego ustalono na równoważną 0,29 grama złota. Natomiast przelicznik złotego do dolara ustalono na poziomie 5,18 zł za 1 USD.

Wymiany starej waluty na nową dokonywano w relacji 1,8 mln marek za jednego złotego. Wycofywanie poprzedniego środka płatniczego trwało do lipca 1924 roku.

oprac.: Jerzy Górko