– To postać szczególnie ważna dla Książnicy Podlaskiej. W jednej z naszych filii – nr 14 Esperanto Libraro, gromadzimy księgozbiór w języku esperanto. Tak, jak Ludwik Zamenhof wierzył, że stworzony przez niego język będzie łączył ludzi, my wierzymy, że podobną moc ma literatura w ogóle – mówi Beata Zadykowicz.

W 104. rocznicę śmierci jednego z najbardziej znanych białostoczan, postać Ludwika Zamenhofa oraz jego dzieło wspominali m.in. członkowie Białostockiego Towarzystwa Esperantystów oraz przedstawiciele instytucji kultury.

Ludwik Zamenhof – twórca języka uniwersalnego

Ludwik Zamenhof urodził się 15 grudnia 1859 r. w Białymstoku. Pochodził z wielodzietnej rodziny żydowskiej. Wraz z rodzeństwem i rodzicami: Markiem Zamenhofem i Rozalią Sofer mieszkał przy ul. Zielonej 6 (w 1919 r. zmieniono nazwę na ul. Zamenhofa). Ojciec Ludwika pracował kolejno jako buchalter, nauczyciel, następnie otworzył szkołę dla dziewcząt żydowskich „Tora ba dereh Erec”. Uczył w niej języka niemieckiego i francuskiego.

Młody Ludwik wykazywał, podobnie jak ojciec i dziadek językoznawca, zdolności lingwistyczne. W domu mówiono jidysz i po rosyjsku, a otoczenie dostarczało sposobności przysłuchiwania się rozmaitym dialektom i językom. Jak podają źródła - Ludwik mając lat 14 władał już sześcioma. W wieku 10 lat napisał dramat Wieża Babel, czyli tragedia białostocka pięciu aktach, który odzwierciedlał różnice językowe w wielonarodowym mieście. Już wówczas kiełkowała w nim myśl o sztucznym języku, który pozwoliłby ludziom porozumiewać się bez barier. Chciał, aby ten język sprzyjał dyskusji, wymianie myśli i poglądów i był łatwy w nauczeniu.

źródło i fot.: Książnica Podlaska
oprac.: Anna Augustynowicz