Pokaz wideo, odbywa się w ramach cyklu „Niedziela z kolekcją”, który jest sposobem, na wspólne odkrywanie potencjału Kolekcji II Galerii Arsenał. Jej fragmenty, udostępnimy publiczności w postaci cotygodniowych ekspozycji filmów wideo ze zbiorów Galerii. Zapraszamy w każdą niedzielę, w godzinach otwarcia, do Galerii Arsenał – Plac Zabaw. Udział w projekcjach jest bezpłatny. Dołącz do nas! Więcej informacji na stronie: http://galeria-arsenal.pl/edukacja/niedziela-z-kolekcja.html

29 listopada, prezentacja wyjątkowo odbędzie się w godzinach 10:00 – 14:00
 

Paweł Althamer, „Teledysk”, 2004, wideo, 8 min 4 s. 

Praca zakupiona przez Podlaskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, nr inw. OT-17

„Teledysk, film wideo Pawła Althamera, zrealizowany wraz z Poznańskim Chórem Chłopięcym, wpisuje się w obręb społecznie zorientowanych projektów artysty. Impulsem, prowadzącym do jego powstania, była afera pedofilska, w którą zaangażowany był dyrygent chóru. Jednakże w filmie nie odnajdziemy bezpośrednich, odnoszących się do niej aluzji. Teledysk jest przede wszystkim głosem w dyskusji na temat kondycji współczesnej młodzieży: jej planów, poglądów, szans, sposobu przeżywania świata. [...] Nie bez znaczenia wydaje się być fakt, iż bohaterowie filmu Pawła Althamera reprezentują już „nowe” pokolenie, dorastające po przewrocie politycznym 1989 roku. „Nowa” rzeczywistość społeczno-ekonomiczna jest więc dla nich czymś naturalnym, nie ciążą na niej wspomnienia i porównania z t ym, co było przed zmianą ustroju. Przewijające się przez film skrajne deklaracje dobrze ilustrują podziały społeczne, ale także świadczą o pękniętej tożsamości bohaterów, ich dwojakim zakorzenieniu w rzeczywistości. Z jednej strony trwaniu w uogólnionym, nieprzystawalnym i negatywnie nacechowanym obrazie świata, z drugiej zaś — w jednostkowym odczuciu możliwości, które stwarza im zastana rzeczywistość. Althamer wskazuje tu na istotną rysę portretu mentalnego dorastających Polaków: na odczucie pokoleniowej obcości, nieobecność, czy też niemożność dostrzeżenia punktów wspólnych, pozwalających na identyfikację z grupą. Deklaracji „nie mam swego ego” towarzyszy bowiem dopełnienie: „co za dziwna sprawa, dziwny brak łączności”. Ów brak łączności jest nowym, diagnozowanym także przez socjologów, elementem zbiorowego portretu polskiego społeczeństwa.”

Fragment pochodzi z książki Izabeli Kopani, "Zbiór Otwarty", PTZSP, Białystok 2012.