Kronika miejsca [fragmenty]

Andrzej Dworakowski po raz pierwszy wystawił swoje prace w Arsenale w 1981 roku.  Tym razem, w 2015,  zaaranżował przegląd lat, namysł nad swoją sztuką w czasie dłuższym.
W 2014 roku ukazał się czarny album Dworakowskiego Miejsce. W wyrazistej wypowiedzi  artysta wyjawił: „Rysunki […] wyrażają to, co autentycznie czuję, że świat wokół jest narysowany,  rzeczywistość, zarówno ta wewnętrzna, jak i ta, która mnie otacza – wyartykułowana, udokumentowana”. [...]
Miejsce powstaje za sprawą ludzi w nim żyjących. Oni je kształtują, tworzą ze swych myśli, z uczuć, z przekonań, z działań zewnętrznych, z podskórnych, skrywanych lub nieświadomych intencji. Świat wewnętrzny, strumień doświadczającego „ja”, wyrażają na zewnątrz. Żyją w miejscu, które stworzyli, wciąż stwarzają.
Dworakowski pokazuje ich pejzaż wewnętrzny, obraz ciemnej strony umysłu. Sam też jest poddany rozpoznaniu. Obserwuje i jest obserwowany przez oko z trójkąta, świadome oko artysty.
Tak powstała kronika polskiej mentalności ostatnich dziesięcioleci. Kronika mroczna i pesymistyczna, monotonna, męcząca. Od czasu do czasu więcej w niej bieli; tym mocniej, poprzez kontrast, uderzają szarość i czerń.
Mentalność nie zmienia się. Przez lata przeżywamy te same nierozumne motywy. Tromtadrackie proporce, szczerzące zęby bestie. Fałszywe perspektywy. Pokraczne, nieużyteczne drabiny. Krzyże-niekrzyże, niczym dawne, drewniane słupy telegraficzne, oblegane przez stada chorągiewek. Znaki bez znaczenia, nieważne, lecz przyciągające uwagę, odbierające siłę, zajmujące czas. Rzeczy rozbite, odwrócone, niedoukształtowane, skarlałe. Zapisane w kształtach narodowych hieroglifów, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, jako wzory postępowania. Świat ułomny, pomieszany, brudny. Obraz zagubienia i zaniedbania, z którego pochodzą zło i cierpienia najgorsze – bezsensowne, bez chęci sprostania przyczynom, zrozumienia, naprawienia. Przesada? Nie sądzę. Miejsce Białystok. Nie trzeba szukać daleko. Dworakowski tutaj pędzi życie. Tutaj jest jego pole obserwacji, jabłko upada najbliżej jabłoni. Więc to rzecz także o mentalności konkretnej, lokalnej, dzisiejszej. Można się w rysunkach Dworakowskiego przejrzeć, zajrzeć w siebie, sprawdzić. [...]  Liczne kwadraty dni artysta pozostawił niewypełnione. Żeby nie zamykać kroniki.
Odsłanianie szokującego  portretu nie skończyło się.       
Krzysztof Gedroyć                                                                         


*Andrzej Dworakowski (ur. 1954): dyplom na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1980 r. w pracowni prof. Andrzeja Rudzinskiego. Aneks z malarstwa w pracowni prof. Teresy Pągowskiej. Twórczość w zakresie grafiki warsztatowej, rysunku, malarstwa, scenografii oraz wystawiennictwa. Uczestniczył w dwudziestu wystawach krajowych. Brał udział w wystawach międzynarodowych (Jugosławia, Wielka Brytania, Turcja, Niemcy, Holandia). Rysunki i grafiki prezentował na wystawach polskiej sztuki (Niemcy, Węgry, Włochy). W latach 1980 – 2009 mial 35 prezentacji indywidualnych, między innymi w 1984 – Galeria Sztuki Uniwersytetu Albana, stan Nowy York. USA; 1998 – Sielska Gallery, Strasburg. Francja; 1991 – Grodno, Białoruś; BWA Jelenia Góra; 1992 – Galeria "Chłodna 20"; Suwałki; 1999 – Galeria, EI:• Elbląg; 2002 – Forum Fabricum; 2003 – Galeria Lufcik ZPAP. Warszawa;
2010, 2006, 2003, 2000, 1998, 1995, 1993, 1990, 1988, 1984, 1982, 1981 – Galeria Arsenał, Białystok. Uczestniczył w wystawach poplenerowych, środowiskowych i tematycznych, jest autorem   kilkudziesięciu scenografii w teatrach lalek: Rzeszów, Kielce, Szczecin, Warszawa, Lublin, Białystok, Toruń, Poznań.
Od 27 lat związany z Katedrą Sztuki Wydziału Architektury Politechniki Białostockiej.