Dodana: 13 luty 2015 09:28

Zmodyfikowana: 13 luty 2015 09:28

Karpowicz, Nesterowicz, Radziewicz w Centrum Zamenhofa

To była niezwykła gratka dla wszystkich miłośników literatury. W czwartek 12 lutego w Centrum Zamenhoffa odbyło się spotkanie z trojgiem literatów nominowanych do tegorocznej Nagrody Literackiej im. Wiesława Kazaneckiego.

Teresa Radziewicz nominowana za tomik „rzeczy pospolite”, Ignacy Karpowicz (powieść "Sońka") i Piotr Nesterowicz (reportaż "Cudowna") odpowiadali na pytania Doroty Sokołowskiej z Radia Białystok.

Spośród ich trojga Kapituła Nagrody w pełnym składzie, tj.: Halina Kazanecka, Jarosław Klejnocki, Marek Kochanowski, Katarzyna Sawicka-Mierzyńska, Justyna Sobolewska, Danuta Zawadzka, Katarzyna Ewa Zdanowicz, sekretarz Kapituły – Danuta Anna Pieciul – wytypuje  kandydata do Nagrody Literackiej i przedłoży swoją opinię do rozpatrzenia Prezydentowi Miasta Białegostoku.

Ogłoszenie nazwiska laureata bądź laureatki zaplanowano na 6 marca.  

O kandydatach i ich dziełach (na podstawie Kapituły Nagrody Literackiej im. Wiesława Kazaneckiego, www.wieslaw-kazanecki.pl)

Ignacy Karpowicz
Multilaureat najważniejszych nagród literackich w kraju: Paszportów Polityki, Nagrody Literackiej Nike, a także Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego. Wyróżnione zostały niemal wszystkie książki autora: „Niehalo" (2006), „Gesty" (2007), „Nowy Kwiat Cesarza" (2007), „Balladyny i romanse" (2010), „Ości" (2013) oraz „Sońka" (2014). Ostatnia z nich jest finalistką tegorocznej edycji białostockiej nagrody literackiej.

Sońka, Wydawnictwo Literackie, 2014

Gatunek: powieść

Sońka zakochała się: po raz pierwszy, na śmierć i życie. Zakochała się w Niemcu, który stacjonował w okolicy jej wsi. Był rok 1941. Zanim wojna się skończyła, przeżyła właściwie wszystko, co w życiu przeżyć można; dostała więcej niż mogła udźwignąć i straciła tyle, że na kolejne, długie lata życia właściwie nic jej nie zostało. Tylko pies, kot i krowa oraz opinia szalonej, wariatki, szeptuchy. Swoją historię opowiedziała Sonia Igorowi, reżyserowi z Warszawy, choć tak naprawdę z podobnej okolicy. Igor mówi: „wszyscy staliśmy się dziećmi Soni". Ignacy Karpowicz dopowiada: „Ja też jestem dzieckiem Soni. Dzieckiem odważnej niepiśmiennej chłopki z Podlasia. Dzieckiem, które urosło na stosach trupów. I dzieckiem, które nie chce, żeby te stosy trupów znowu powstały (...) historia nie jest czytanką w podręczniku czy rekonstrukcją bitwy, a po drugie, że historia lubi się powtarzać."*
*Dorota Wodecka "Jezus jako paralizator" w Gazecie Wyborczej

Piotr Nesterowicz
Do niedawna członek zarządu w wielkich spółkach branży telekomunikacyjnej, obecnie – specjalista od cudów i literatury. Ma na swoim koncie utwory z gatunku fantasy: krótkie formy (publikowane m.in. na łamach „Nowej Fantastyki") i powieść „Piasek". Najnowsze książki to literatura faktu: „Ostatni obrońcy wiary" (2012) oraz „Cudowna" (2013), której zawdzięcza nominację do Nagrody im. Wiesława Kazaneckiego.

Cudowna, Wydawnictwo Dowody na Istnienie, 2014
Gatunek: reportaż

Jadwidze objawiła się Matka Boska. Jadwiga miała czternaście lata, a Matka Boska białą szatę, niebieski płaszcz, złotą koronę i krótkie przesłanie: „Módlcie się i nawracajcie". Cud zdarzył się w maju 1965 roku w Zabłudowie. Wywołał ogromne poruszenie: wśród przejętych zdarzeniem sąsiadów, SB zwalczającej „zjawę" i jej orędowników oraz pielgrzymów, ciągnących tłumnie na łąkę, gdzie zdarzyło się objawienie. Pomiędzy nimi przemyka autor, który choć 50 lat później, to jednak wnikliwie relacjonuje zdarzenie, minuta po minucie: z domu Jadwigi, rozmodlonej łąki, kościelnej zakrystii, pokoju przesłuchań SB. Składa obrazki, tworząc wielowymiarowy portret podlaskiej prowincji z połowy wieku: „To, co mnie poruszyło najbardziej, że objawienie wzbudziło sąsiedzką zawiść. Zamiast pozytywnych uczuć, wywołało niechęć, nienawiść. Część zazdrościła rodzinie państwa Jakubowskich, a potem, gdy cud zacz ł gasnąć, ludzie czuli żal, że ten ich cud nie jest taki, jak wiele innych. Została tylko malutka kapliczka i krzyż na łące. I sama Jadwiga, bohaterka zdarzenia, która wciąż mieszka w Zabłudowie."*
*Piotr Nesterowicz w rozmowie z Michałem Nogasiem w audycji „Najwyżej półki" w Programie 3 PR

Teresa Radziewicz
Poetka wielokrotnie doceniana za swoją twórczość – od debiutu w 2005 r. w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Haliny Poświatowskiej, przez wszystkie znaczące zmagania poetyckie w kraju. Niemal wszystkie jej książki poetyckie zostały zauważone i docenione przez Kapitułę Nagrody Kazaneckiego: zdobyła nagrodę za debiutancką „Lewą stronę" (2009), nominację za „Samosiejkę" (2011) i teraz za najnowsze „rzeczy pospolite" (2014).

rzeczy pospolite, Stowarzyszenie Salon Literacki 2014
Gatunek: tom poetycki

„Oto moja czwarta książka (...) Skąd się wzięła? Zdaje mi się, że z samych sprzeczności: z rozczarowania i nadziei, z podziału na „tutaj" i „tam", z bliskości i oddalenia. Z pytań, na które nie ma odpowiedzi oraz z odpowiedzi, które czasami przychodzą niespodziewanie, kiedy się nie pytało."*
 Tu i tam to dwie strony tej samej, prostej codzienności. Rozbitej na kolory, dźwięki, zapachy, obrazy, czasami realistyczne, wprost z kuchennego stołu, innym razem podpatrzone wśród zjawisk przyrody, to znowu zaczerpnięte ze świata snu i wyobraźni. Prosta codzienność, smakowana i oglądana w najmniejszych cząstkach, detalach, czasami adorowanych, to znowu zaprawionych zwątpieniem (a może tylko ciekawością?): „A gdybym urodziła się w innym miejscu?" – pytanie przewija się w kolejnych wierszach. Zwycięża jednak przekonanie, że pospolite rzeczy, te najlepiej znane i najbardziej obecne, są jedynym istotnym światem: „A mnie kuszą / rzeczy pospolite, sytuacje codzienne, nieistotne / detale: robienie sałatki na cztery ręce i zapach / pomidorowych sadzonek. (...) Dlatego muszę / ocalić zwyczajny aromat kawy, / smak sernika, intensywny kolor / irlandzkiego masła.**
* Teresa Radziewicz, nota do „rzeczy pospolitych"
 ** fragmenty „Wiersza dla Margo, wiersza dla Paddy'ego" z tomu „rzeczy pospolite"

_____________________________________________
Przypomnijmy, że Nagroda Literacka – za najlepszą książkę roku – przyznawana jest twórcom, którzy są związani ze środowiskiem literackim Białegostoku i regionu lub też się tu urodzili czy zamieszkują albo których twórczość wykazuje związki z miastem i regionem oraz twórcom, których książki wydano w Białymstoku. Nagroda przyznawana jest autorom najlepszych  książek, spośród wszystkich gatunków literackich. Z udziału wyłączone są antologie, opracowania i publikacje naukowe. Nagroda przyznawana jest za książki wydane  pomiędzy  1 stycznia a 31 grudnia roku kalendarzowego poprzedzającego rok przyznania nagrody, także w formie elektronicznej  (e-booka).


 

Logo serwisu Twitter Logo serwisu Facebook