Wigierski Park Narodowy to niezwykłe bogactwo jezior i rzek. W jego granicach znajdują się 42 naturalne zbiorniki wodne, których łączna powierzchnia wynosi około 28 km2 (19% powierzchni parku). Największe i najgłębsze jest jezioro Wigry, które wraz z przyległymi, mniejszymi zbiornikami tworzy szczególny zespół ekosystemów wodnych. Charakteryzują się one znaczną różnorodnością, wynikającą z odmiennej powierzchni, głębokości, ukształtowania dna oraz składu chemicznego i fizycznych właściwości wód. Na szczególną uwagę zasługują niewielkie śródleśne zbiorniki wodne, zwane na Suwalszczyźnie „sucharami”. Jest ich w parku 20 i nie ma w Polsce drugiego takiego miejsca, gdzie byłoby ich tak wiele. Niezwykle wysoką wartość przyrodniczą mają również rzeki parku. Dlatego też fragmenty dolin Czarnej Hańczy, Wiatrołuży, Maniówki i Kamionki zostały objęte ochroną ścisłą, zapewniającą warunki dla niezakłóconego przebiegu procesów przyrodniczych.
Wigierski Park Narodowy to jednak przede wszystkim lasy, zajmują one ponad 60% jego powierzchni. W większości lasy parku zachowały naturalny charakter a dominują w nich sosny i świerki. Większość obszaru lasów i wód WPN-u znajduje się pod ochroną czynną.



Ten leśno - jeziorny krajobraz parku uzupełniają otwarte tereny wsi, pól i łąk. Tutaj właśnie najlepiej widać zróżnicowaną  rzeźbę terenu, ukształtowaną przez ostatnie zlodowacenie. Grunty orne, łąki, pastwiska oraz zabudowa wsi łącznie zajmują 18% powierzchni parku i znajdują się pod ochroną krajobrazową.
Flora Wigierskiego Parku Narodowego jest niezwykle interesująca, a szczególnie ciekawa jest obecność 18 gatunków będących reliktami z okresu ostatniego zlodowacenia. Również 18 gatunków storczyków występujących w parku potwierdza bogactwo jego świata roślin. Wśród zwierząt na szczególną uwagę zasługują gatunki, które dzięki objęciu ochroną gatunkową i rezerwatową zostały uratowane przed wyginięciem. Do zwierząt ocalonych należy w szczególności bóbr europejski, będący symbolem parku.
W ciągu 15 lat istnienia WPN-u zamieszkały w nim 3 pary bielików. Wśród ryb skutecznie utrzymywane są populacje sielawy i siei. Są to ryby planktonożerne charakterystyczne dla głębokich, chłodnych i dobrze natlenionych jezior. Dzięki zarybieniem do wód parku powróciły gatunki, które występowały w przeszłości i z różnych przyczyn wyginęły – troć jeziorowa i sum.  W WPN-ie regularnie obserwowane są wilki, rysie oraz zając bielak – gatunek północny.



Oprócz dzikiej przyrody i malowniczych krajobrazów atrakcją Wigierskiego Parku Narodowego są również interesujące obiekty kultury materialnej. Najcenniejszym zabytkiem jest na terenie WPN-u pokamedulski zespół klasztorny. Położony na półwyspie, wyróżnia się w krajobrazie okolic jeziora Wigry. We wsiach położonych w parku i jego otulinie można jeszcze napotkać interesujące przykłady tradycyjnego budownictwa ludowego. Są to w większości budynki drewniane, choć spotyka się też obiekty wykonane z gliny.
Jest wiele możliwości poznania Wigierskiego Parku Narodowego. Główne drogi są otwarte dla samochodów ale najlepiej zwiedzać park rowerem, pieszo lub kajakiem. Pozwala na to gęsta sieć oznakowanych szlaków turystycznych: 14 tras pieszych,  2 rowerowe oraz zwykłe drogi gruntowe udostępnione niezmotoryzowanym turystom. Oprócz tego w parku wytyczono i urządzono 6 ścieżek edukacyjnych. Łączna długość wszystkich wymienionych szlaków, dróg i ścieżek wynosi około 218 km. Trasom turystycznym towarzyszą różne elementy zagospodarowania: miejsca odpoczynku z zadaszeniami i ławami, wieże widokowe oraz kładki prowadzące przez tereny podmokłe. Jeziora parku są doskonałym miejscem uprawiania wędkarstwa i turystyki wodnej.




Wielu turystów przybywa tu specjalnie by złowić “taaaaką” rybę. Jezioro Wigry i rzeka Czarna Hańcza poniżej tego jeziora stanowią jeden z najatrakcyjniejszych w Polsce szlaków kajakowych. Na Wigrach można też uprawiać żeglarstwo. Nad ten akwen przyciąga żeglarzy cisza, naturalne krajobrazy i wciąż niezbyt wielka liczba pływających jachtów. Również zimą turysta znajdzie w parku wiele możliwości aktywnego wypoczynku. Pokryte śniegiem szlaki turystyczne doskonale nadają się do uprawiania narciarstwa nizinnego (biegowego). Jeżeli zabraknie śniegu, po skutych lodem jeziorach można ślizgać się na łyżwach, desce z żaglem czy bojerze. Nie tylko żeglarze mogą zimą mogą kontynuować swoje hobby. Również wędkarze mają szanse na udane połowy spod lodu. Zmęczeni aktywnym wypoczynkiem powinniśmy wziąć udział w kuligu a wieczorem wybrać się do tradycyjnej sauny, zwanej na Suwalszczyźnie banią.



Na terenie Wigierskiego Parku Narodowego dobrze rozwija się baza noclegowa. Około 40  właścicieli oferuje noclegi w swoich domach. Również 7 parkowych leśniczówek i gajówek przyjmuje gości. Mniej wymagający turyści mogą znaleźć miejsce na jednym z 18 pól biwakowych i kempingów. W parku i jego pobliżu znajduje się też kilka większych obiektów o charakterze pensjonatowym i hotelowym. W restauracjach, barach i gospodarstwach agroturystycznych można zjeść potrawy regionalne. Przebywając w Wigierskim Parku Narodowym koniecznie trzeba przejechać się Wigierską Kolejką Wąskotorową i przepłynąć statkiem po jeziorze Wigry.

źródło:WPN