Produkcja „Baraki” trwała trzy lata, sama, niezwykle intensywna, realizacja zdjęć w 24 miejscach na Ziemi zajęła 14 miesięcy. Obraz jest tak zmienny i różnorodny, jak samo życie. Od przygnębiającej brzydoty palących się szybów naftowych w Kuwejcie po kontemplacyjne piękno samotnego tybetańskiego mnicha. Od ciekawskiego spojrzenia chłopca z plemienia Kayapo, zapuszczającego się w głąb dżungli, do zimnego wzroku uzbrojonych kambodżańskich żołnierzy strzegących magazynów broni.

Oglądając „Barakę” widz patrzy na wszystko - na to, co jest błogosławione, i co przeklęte na Ziemi. Kamera bez skrępowania pokazuje piękno i terror: potoki ludzi płynach po ulicach metropolii, a w następnym ujęciu wylęgarnię kurczaków, gdzie tysiące ptaków jest sortowanych według płci.

Efekt nakładający się na siebie obrazów działa niezwykle sugestywnie. Pokazując Jerozolimę trzech kultur: Żydów, Muzułmanów i Chrześcijan, modlących się w ich świętych miejscach, znajdujących się w tak bliskim otoczeniu, film pokazuje, jak ważna jest duchowość dla wszystkich ludzi, bez względu na religię, kulturę czy narodowość.

Fricke wierzy, że pozbawione dialogów filmy muszą żyć w zgodzie z tradycyjną fotografią, która pokazuje esencję przedstawianego przedmiotu – nie tylko jego fizyczną obecność, ale również wymiar duchowy. Aby osiągnąć ten efekt, Fricke wykorzystał trzy elementy: zdjęcia, montaż i muzykę. Przyznaje: Kiedy robię film, traktuję salę kinową jak świątynię. Siedzący w niej widzowie pozostają w ciemności, ich zdolność odczuwania jest wyostrzona,system obronny  zaś uśpiony. To idealna sytuacja, aby dotrzeć do osobowości widza.

Jednym z największych osiągnięć realizatorów „Baraki” było skonstruowanie specjalnej kamery do zdjęć poklatkowych, sterowanej komputerem. Dzięki temu można było połączyć zdjęcia poklatkowe z ruchem kamery, pokazać w jednym ujęciu tokijskie metro i korki na Manhattanie łącząc to z obrazami z fabryki papierosów i komputerów. Wykorzystując to Fricke manipuluje i kreuje choreografie tych zwykłych codziennych obrazów, dopóki nie osiągnie poetyckiego wymiaru.

Miejsca, które można zobaczyć w „Barace” to, między innymi: Ayers Rock w Australii, piramidy w Egipcie, bazylikę Św. Piotra w Watykanie, Plac Tiananman, obóz koncentracyjny w Oświęcimiu, Wyspy Galapagos, hawajskie wulkany oraz Mount Everest.

Muzykę „Baraki” skomponował związany z grupą Dead Can Dance Michael Stearns. Soundtrack złożony z kilkunastu utworów uzupełnia obraz i nadaje siły filmowi Fricke’go. W jednej z recenzji Rogert Ebert pisze, że Stearns łączy muzykę etniczną z zachodnimi ideami.

Ron Fricke

Amerykański reżyser i operator. Współtwórca trylogii Godfreya Reggio. Filmowy eksperymentator, zafascynowany realizacją obrazów na taśmie 70 mm, uważany za mistrza tego formatu. Na potrzeby swojego najsłynniejszego filmu autorskiego „Baraka”, realizowanego przez 14 miesięcy, zaprojektował zupełnie nową aparaturę do rejestracji obrazu. Od 1998 zajmuje się przede wszystkim realizacją filmów dla sieci kin wielkoformatowych IMAX (pierwszy film dla tego typu kin – „Sacred Site” – nakręcił w 1986 roku).

Wybrana filmografia:

1983 – „Koyaanisqatsi”; zdjęcia, montaż (reż. Godfrey Reggio)
1985 – „Chronos”; reżyseria, zdjęcia
1986 – „Sacred Site”; reżyseria, zdjęcia
1989 – „Songlines” (videoclip do piosenki „Patricia's Park” wydany na kasecie video z kolekcją utworów zespołu Alphaville)
1992 – „Baraka”; reżyseria, zdjęcia
2004 – „Megalopolis”; zdjęcia (reż. Francis Ford Coppola)