Harmonogram pokazów (2-8.01.2015)

piątek, 2 stycznia

18:15 Zjazd absolwentów (Szwecja 2013, 82’, bilet 14 zł)
20:00 Biały cień (Tanzania/Niemcy/Włochy 2013, 115’, bilet 14 zł)
 
sobota, 3 stycznia

16:45 Żona policjanta (Niemcy 2013, 175’, bilet 14 zł)
20:00 Biały Bóg (Węgry/Niemcy/Szwecja 2014, 119’, bilet 14 zł)
 
niedziela, 4 stycznia

17:15 Dystans (Hiszpania 2014, 80’, bilet 14 zł)
19:00 Mały Quinquin (Francja 2014, 197’, bilet 14 zł)
 
poniedziałek, 5 stycznia

18:00 Biały cień (Tanzania/Niemcy/Włochy 2013, 115’, bilet 14 zł)
20:15 Pod ochroną (Argentyna/Francja 2014, 95’, bilet 14 zł)
 
wtorek, 6 stycznia

17:00 Biały Bóg (Węgry/Niemcy/Szwecja 2014, 119’, bilet 14 zł)
19:15 Żona policjanta (Niemcy 2013, 175’, bilet 14 zł)

środa, 7 stycznia

17:00 Mały Quinquin (Francja 2014, 197’, bilet 14 zł)
20:30 Dystans (Hiszpania 2014, 80’, bilet 14 zł)
 
czwartek, 8 stycznia

18:00 Biały cień (Tanzania/Niemcy/Włochy 2013, 115’, bilet 14 zł)
20:15 Zjazd absolwentów (Szwecja 2013, 82’, bilet 14 zł)

Karnet na wszystkie filmy - 84 zł

OPISY FILMÓW:

Zjazd absolwentów / The Reunion / Aterträffen
reż. Anna Odell
Szwecja 2013, 82’

Film znanej z kontrowersyjnych akcji szwedzkiej artystki Anny Odell to jednocześnie fabuła, dokument i performance. Reżyserka aranżuje sytuację, która choć fikcyjna, odwołuje się do prawdziwych wydarzeń. Artystka powraca na ekranie do czasów szkolnych – kiedy była prześladowana przez rówieśników, co odcisnęło piętno na jej dalszym życiu. Gdy nadchodzi kolejna rocznica matury, postanawia skonfrontować się z oprawcami, lecz odkrywa, że nie została zaproszona na klasowe spotkanie. Film jest rekonstrukcją zjazdu absolwentów z jej udziałem. Ale to dopiero połowa projektu – w drugiej części reżyserka obdzwania byłych kolegów z klasy, a także nagrywa ich reakcje podczas prezentacji filmu.
Nagrody: główna nagroda w Konkursie Filmy o Sztuce; inne nagrody: IFF Venice 2013 - FIPRESCI Prize, Fedeora Award - Special Mention; IFF Bratislava 2013 - Best actress (Anna Odell); IFF Stockholm 2013 - Best First Film - Special Mention; IFF Dublin 2014 - Best Film; Guldbagge Awards 2014 - Best Film, Best Screenplay

Biały Bóg / White God / Fehér isten
reż. Kornél Mundruczó
Węgry/Niemcy/Szwecja 2014, 119’

Na Węgrzech wprowadzono prawo, nakładające poważne ograniczenia na wszystkich właścicieli psów-mieszańców. Ludzie zaczynają wrogo spoglądać na te zwierzęta. 13-letnia Lili walczy o to, by zatrzymać swojego czworonoga, Hagena. Nie rozumie nieludzkich przepisów i oporu ojca, który w końcu porzuca psa na środku ruchliwej ulicy. Dziewczyna decyduje się wrócić po pupila, ale na miejscu już go nie ma. Hagen błąka się po Budapeszcie, na własnej skórze doświadczając, jak okrutni mogą być ludzie. Musi uciekać przed hyclami, wpada w pułapkę zastawioną przez bezdomnego, aż w końcu zostaje uwięziony i trenowany do krwawych psich walk. Gdy udaje mu się uciec, dołącza do sfory rozjuszonych zwierząt, które ruszają w miasto. Ten film to połączenie melodramatu, kina przygodowego i filmu o zemście. To także niepokojąca metafora polityczna będąca komentarzem do tego, co obecnie dzieje się na Węgrzech i w całej Europie.
Nagroda: Cannes IFF 2014 – Un Certain Regard Award

Biały cień / White Shadow
reż. Noaz Deshe
Tanzania, Niemcy, Włochy 2013, 115’

W Tanzanii, Kenii i Kongo albinosi traktowani są jak lukratywny towar. Szamani płacą fortunę za części ciała i narządy dotkniętych bielactwem Afrykańczyków, wierząc, że sporządzone z nich amulety przynoszą szczęście i dobrobyt. Alias jest młodym albinosem z tanzańskiej wioski. Po tym, jak zostaje świadkiem brutalnego morderstwa swojego ojca, również albinosa, matka wysyła go do miasta, by tam poszukał schronienia. Trafia pod opiekę wuja, ale zawiedziony ulicznym życiem przenosi się do chatki na obrzeżach, w której żyje grupa podobnych do niego dzieci. Tam przekonuje się, że nie da się uciec przed swym genetycznym dziedzictwem i tylko akceptacja tego faktu może da mu szansę na osiągnięcie fizycznej i duchowej równowagi. Reżyser konsekwentnie nie trzyma się jednego stylu – niektóre sceny filmuje z surową, dokumentalną precyzją, by kolejnym ujęciom nadać ton impresjonistyczny. Dynamiczna kamera, nieoczekiwane retrospekcje i niepokojące głosy spoza kadru nie pozwalają widzowi poczuć się bezpiecznie.
Nagrody: Venice IFF 2013 - Luigi De Laurentiis Award for a Debut Film, Andrey Tarkovsky International Film Festival 2014 - Best Director; nagroda Publiczności oraz Grand Prix w Międzynarodowym Konkursie Nowe Horyzonty

Żona policjanta / The Police Officer’s Wife / Die Frau des Polizisten
reż. Philip Gröning
Niemcy 2013 / 175’

Młode, na pierwszy rzut oka szczęśliwe małżeństwo. Ona realizuje się jako matka, ucząc córkę, jak działa świat. Mąż pracuje w policji. Jednak za drzwiami ich domu rzeczywistość nie jest już taka kolorowa. Gnębiony przez niespełnione aspiracje mężczyzna zaczyna znęcać się nad żoną. Wkrótce jedyną barwną rzeczą w ich życiu są jej siniaki. Nie rozstaną się – dzieli ich agresja, ale trzyma razem kompulsywna miłość: do siebie i do dziecka. Gröning stworzył film o gigantycznej emocjonalnej sile rażenia i zdecydował się na przemyślany formalny zabieg – podzielił opowieść na rozdziały o różnej długości, raz kilkunastominutowe, kiedy indziej kilkusekundowe. Ponumerowane plansze działają jak filtr, tylko trochę łagodzący cios, jaki zadaje widzowi przedstawiona historia.
Nagroda: IFF Venice 2013 – Special Jury Prize

Dystans / The Distance / La distancia
reż. Sergio Caballero
Hiszpania 2014, 80’

W "Dystansie", artysta więziony w opuszczonej syberyjskiej elektrowni, nieprzypadkowo przypomina Josepha Beuysa. Jest to bowiem film równie dadaistyczny i nieprzewidywalny, co performance Niemca łączące szamanizm i zamiłowanie do nauki. Caballero śmiało wkracza w domenę absurdu. Trzech porozumiewających się telepatyczną ruszczyzną karłów dostaje od więźnia zadanie – wykraść tytułowy przedmiot, czymkolwiek on jest. Na swojej drodze bohaterowie spotkają m.in. strażnika-mutanta podróżującego między wymiarami oraz dymiącą beczkę wygłaszającą haiku po japońsku i kochającą się w kominie. Reżyser stawia na głowie konwencje heist movie, osiągając komiczny efekt dzięki przeciąganym ujęciom i zaskakującemu montażowi. Nigdzie się nie spiesząc, przywołuje ducha "Stalkera" Tarkowskiego. Głównie po to, by się z niego pośmiać, lecz nie tylko – w cieniu imponującego rosyjskiego krajobrazu kryje się bowiem zaskakująca melancholia.

Mały Quinquin / Li’l Quinquin / P’tit Quinquin
reż. Bruno Dumont
Francja 2014, 197’

"Owoc romansu" reżysera z telewizją, pierwotnie czteroodcinkowy miniserial. Spokojną wiejską okolicą wstrząsa seria morderstw: poćwiartowane szczątki zabójca chowa w krowich trzewiach. Śledztwo prowadzi dwóch ekscentrycznych policjantów. Niespotykaną sensacją zainteresowany jest też mały Quinquin, ciekawski łobuziak z wadą słuchu i magnetyczną twarzą. Komedia firmowana przez Dumonta nie mogłaby być gatunkowo czysta – na ekranie komizm miesza się więc ze znanym z filmów Francuza tragizmem, nieustępliwością spojrzenia i wyczuleniem na środowiskowe i społeczne animozje. Reżyser porusza trudne tematy – polityka imigracyjna, rasizm, zdrada – ale tajemnice ludzkiej duszy są tu równie ważne. W tej nietypowej, ale udanej komediowej próbie nowy kontekst zyskuje też Dumontowska sympatia do naturszczyków i ich unikatowej fizjonomii.

Pod ochroną / Refugiado
reż. Diego Lerman
Argentyna, Francja 2014, 95’

"Nadał swoim nożom imiona. Powiedział, żebym się nie wymądrzała, bo będę mieć do czynienia z Don Raulem. To był taki jego żart" – opowiada w schronisku dla skrzywdzonych kobiet Laura, ofiara domowej przemocy. Tym razem jest zdeterminowana, by wraz z ośmioletnim synem Matiasem nie wracać do agresywnego męża. Wie jednak, że będzie musiała poszukać nowego miejsca, w którym oboje rozpoczną normalne życie, bez nieustannego oglądania się za siebie. Stawką jest tu nie tylko uwolnienie się od ciągłego strachu, ale również ocalenie psychiki chłopca, którego przyszłość staje się coraz bardziej niepewna. "Pod ochroną" to proste, prawdziwe, emocjonalne kino o próbie wyrwania się ze spirali niezawinionej przemocy. Znakomicie zrealizowane, do czego przyczynił się także operator Wojciech Staroń (m.in. "Plac Zbawiciela", "Papusza").